Daar gingen we dan…
Hier zijn Dirk en Esther, die vandaag het laatste dagverslag aan u zullen vertellen.
De planning was om half 8 te ontbijten, maar zoals u inmiddels wel gewend bent, plakken we daar maar een half uurtje bij aan. Ondanks dat het een wat karig ontbijt was, wisten we dat we niet mochten klagen.
Na het ontbijt was het toch echt tijd om te gaan inpakken. Alle handen gingen uit de mouwen en alles werd ingepakt en schoongemaakt. En zoals u misschien wel weet: het moet eerst slechter worden voordat het beter wordt. Alles werd nog een laatste keer gecheckt, de laatste groepsfoto werd geschoten, en toen brak het moment aan om onze vertrouwde plek te verlaten, waar we in een paar dagen tijd toch wel aan gehecht waren geraakt.
Voor de laatste keer reden we in de — toch wel luxe — Dacia’s op weg naar het vliegveld. Het moment was daar dat we ook afscheid moesten nemen van onze grote vriend Frank. We hebben hem de hand gedrukt, een knuffel gegeven en hem Psalm 134:3 toegezongen. Nadat we onze trofee ontvangen hadden en onze bekende sleutelhanger gekregen hadden, was het echt tijd om de laatste stappen te zetten op de fijne Roemeense grond.
We wisten dat het moment zou aanbreken, maar het deed ons toch allemaal nog steeds pijn. Na een fijne week, lieve kinderen en zo’n hechte band onderling, is het toch even slikken om weer terug te moeten naar het oude, drukke leven — terwijl we de kinderen en jongeren die we zo liefhebben, moeten achterlaten in de letterlijke puin en ellende.
De vluchten verliepen allemaal goed. Sommigen van ons hadden zere oren van het vliegen, zere benen van het klimmen (zie blog van gisteren) of last van heimwee naar Roemenië.
Terwijl we dit schrijven, zitten we in de trein op weg naar Barneveld Centrum. De week is voorbij, maar de herinneringen blijven. Ik denk dat de meeste van ons de komende dagen gaan besteden aan het bijslapen, want een week lang van 4 uur per nacht slapen is ook niet alles. We willen jullie, trouwe lezers, bedanken voor jullie lieve berichten, voor jullie gebeden en jullie sponsoringen. Bedankt namens Frank en de hele groep!
Als laatste willen we terugkijken op een ontzettend fijne week. Ondanks de pijn en ellende zagen we ook hoop en liefde door de mensen heen. We zagen dat een klein gebaar al heel veel kon betekenen voor iemand. Een glimlach, een knuffel of een high five — het kon zomaar iemands dag maken.
We zagen hoe goed God was, de hele week door. Hij zorgde, bewaarde en ging met ons mee, elke stap die we gezet hebben. We zagen Zijn genade in de gesprekken onderling, in de diensten, maar ook in de mensen die we mochten ontmoeten. We zagen hoe God de gesprekken zegende en hoe we elkaar konden bemoedigen. Frank vertelde over de vruchten die hij zag door zijn werk heen, en ook dat heeft ons doen verwonderen.
We kunnen u vertellen dat we het liefst er nog een week aan hadden geplakt — of twee — maar het leven in Nederland gaat ook weer door. We willen u vragen om te blijven bidden voor deze mensen en voor het werk van Frank.
We hebben het deze week vaak gezongen:
‘Voor het kindje dat nog nooit van trouw of liefde heeft gehoord, is er altijd nog Die Ene en die roept: “Kom maar aan boord!”’
We willen dan ook eindigen in Hem, want: “Uit Hem, en door Hem, en tot Hem zijn alle dingen!”
‘De God nu des vredes, Die den grote Herder der schapen, door het bloed des eeuwigen testaments, uit de doden heeft wedergebracht, namelijk onzen Heere Jezus Christus, Die volmake u in alle goed werk, opdat gij Zijn wil moogt doen; werkende in u hetgeen voor Hem welbehaaglijk is, door Jezus Christus; Denwelken zij de heerlijkheid in alle eeuwigheid. Amen.’
Reactie plaatsen
Reacties